Kontynuują rozmowę, która zaczęła się na długo przed nami i będzie trwała nawet po naszym odejściu – być może nawet wtedy, gdy ich języki zostaną odcięte. Kapłani mowy – opowiadacze historii z zupełnie innych epok – bez lęku przed stratą czasu, niemal nieustraszeni. Pośród chwilowego zamętu, w momencie przedwczesnego końca – lub bez końca w ogóle – zwłaszcza podczas brutalnego tłumienia kolejnej pokojowej demonstracji, w chwili, gdy historia wypada z biegu, całkowicie oderwana od czasu, niemal bezczasowa.

Kiedy upłynie termin działania, powiedzą: „Rewolucja”.

Wyobrażą sobie scenę dla swojego wystąpienia – Twierdzę Bastylię, Pałac Zimowy, Tbilisi lub zatłoczony plac Tahrir.

1789? 1917? 1989? 2011?

Czy to ma jakiekolwiek znaczenie?